Of hij nu een uitdagende wereldpremière speelt in een uitverkocht Concertgebouw of een kindervoorstelling in een aula vol met schoolkinderen, en of het nu om klassieke muziek of zigeunermuziek gaat, speelplezier vindt hij het allerbelangrijkst. Cellist en cimbalist Michiel Weidner neemt na 34 jaar afscheid van Amsterdam Sinfonietta en blikt terug op de hoogtepunten, van het allereerste begin tot en met zijn laatste tournee naar Zuid-Amerika.

‘Ik heb de allereerste projecten gemist en het is best een leuk verhaal hoe ik in 1990 tóch terecht ben gekomen in wat uiteindelijk “het ensemble van mijn leven” zou worden’, vertelt Michiel enthousiast. ‘Ik zat in het net iets eerder opgerichte Combattimento Consort Amsterdam. Toen Sinfonietta begon, met cellist Maarten Mostert aan het roer, zouden wij net ons eerste concert in de Kleine Zaal van Het Concertgebouw geven. Wat waren wíj́ jaloers dat Maarten het binnen de kortste keren voor elkaar kreeg om met zijn gloednieuwe kamerorkest onder leiding van Lev Markiz meteen een eigen serie te realiseren in de Kleine Zaal en in Vredenburg Utrecht! Precies in die tijd was ik over mijn eigen plek in Combattimento niet zo tevreden, we kregen de continuo-groep maar niet op één lijn. Ik vond dat ik de moed moest hebben om te stoppen met deze veelbelovende baan, en dus zat ik opeens thuis op de bank met een lege agenda. Ik was net bezig om alle concerten van het aanstaande seizoen uit te gummen, en op dat moment werd ik gebeld door Koen Schouten, destijds de aanvoerder van de cellogroep van Sinfonietta. “We willen jou vragen om te komen spelen bij ons. Wij dachten steeds dat je het veel te druk zou hebben, maar vanmorgen dacht ik: ik ga het toch eens aan Michiel zélf vragen.” Ik noem het wel eens een gouden moment in mijn carrière.’ En het zou zijn privéleven ook sterk beïnvloeden, want in Sinfonietta ontmoette hij zijn vrouw, violiste Petra Griffioen, met wie hij twee kinderen heeft.

Van motorolie en bontmutsen tot dijkers en strijkers

Inmiddels zijn we 34 jaar verder en kijkt Michiel terug op een avontuurlijk muziekleven waarin Sinfonietta altijd een belangrijke rol heeft gespeeld. Michiel was op zijn beurt ook een belangrijk lid van het orkest. Niet alleen als excellent cellist, cimbalist en concertinleider, maar ook als één van de vaste krachten (samen met Petra!) van KleuterSinfonietta. Wat waren voor hem de belangrijkste hoogtepunten?

De Dijk en Amsterdam Sinfonietta, Concertgebouw. Foto: Bob Bronshoff

‘Mijn allereerste studieweek in een jeugdherberg in Oosterbeek kan ik me nog goed herinneren, omdat ik een beetje een gekke rol speelde. Terwijl het orkest iedere ochtend urenlang toonladders moest spelen, kreeg ik vrijstelling. Ik had diezelfde week namelijk ook optredens in Gent met een experimenteel bandje waarin ik zowel cello als cimbalom speelde. Iedere nacht lieten mijn Sinfonietta-collega’s een raam van de jeugdherberg openstaan zodat ik naar binnen kon klimmen en vervolgens mocht ik alle ochtenden uitslapen. Dat heeft mij een boel toonladders gescheeld!’, verklapt Michiel lachend. ‘De eerste grote tournee naar Amerika heb ik niet meegespeeld omdat ik nog ander werk had, maar ik heb de legendarische tournee naar Rusland in 1991 wél meegemaakt. Dat was net na de Wende, het ging nog helemaal niet goed met Rusland en het was confronterend om te zien dat de schappen in de winkels vrijwel leeg waren. Bijna het enige dat er te krijgen was waren bussen met motorolie, die kwam je zelfs bij de slager en de bakker tegen. En ook in een winkel met bontmutsen die voor ons zo goedkoop waren dat ik er één heb gekocht.’

Michiel kan urenlang doorpraten over de enerverende beginjaren, eerst onder leiding van de Russische dirigent en violist Lev Markiz en daarna kort onder leiding van violist Peter Oundjian, maar voor een beknopt overzicht van Michiels hoogtepunten met Sinfonietta maakt hij een sprong in de tijd, naar het jaar 2003 toen concertmeester Candida Thompson artistiek leider werd. ‘De beslissing om verder te gaan als orkest zónder dirigent was beslist niet eenvoudig voor alle betrokkenen, maar ik ben blij en trots dat het ons is gelukt. We hebben ons ontwikkeld tot een veelzijdig, kleurrijk en avontuurlijk strijkorkest dat ook veel samenwerkingen aangaat met musici en artiesten uit andere disciplines. Een van de leukste projecten van Breder dan klassiek vond ik de tournee Dijkers en Strijkers met de Nederlandse popband De Dijk. De bandleden zagen ons ook als een soort band en toen we uiteindelijk samen op het podium stonden groeiden we uit tot één gigaband, dat was geweldig!

Uiteraard horen alle avonturen die ik met KleuterSinfonietta heb beleefd óók thuis in dit overzicht. Het Concertgebouw Amsterdam gaf ons in 2004 carte blanche om voorstellingen voor kleuters te ontwikkelen. Wat was dat spannend in het begin! We kregen van tevoren een masterclass van een Engelse expert en van haar leerden we dat zelfs het uitpakken van je instrument voor een kleuter al magisch is. “Wat zou er uit die kist komen?” En op die manier moet je kleuters verleiden om naar je te luisteren, met muziek die je zelf leuk vindt om te spelen en met een leuk bijpassend verhaal. We hebben vanaf het allereerste begin ontzettend veel lol gehad.’

Speelplezier en technische perfectie

‘Of we nu door Europa reisden langs de mooiste concertzalen met de beste solisten, of dat we theatrale voorstellingen gaven samen met gezelschappen als het ISH Dance Collective, we streefden altijd naar het hoogste niveau, en volgens mij zijn we ook steeds beter gaan spelen. Voor mij persoonlijk was dat soms wel een uitdaging, want technische perfectie kan ook ten koste gaan van speelplezier. Als professioneel musicus moet je uiteraard streven naar het beste van de twee, maar ik heb de stroom van de muziek nodig om mijn techniek mee te trekken. Wat ik best jammer vind is dat ik relatief weinig heb kunnen genieten van onze kersverse celloaanvoerder Tim Posner. Hij speelt niet alleen geweldig goed, hij maakt ook veel plezier tijdens het spelen, en dat bewonder ik enorm. Gelukkig was hij ook mee naar Zuid-Amerika, mijn allerlaatste tournee. De laatste dag in Chili kwam alles samen. ’s Ochtends gaven we een kinderconcert waarbij ik speelde en aankondigingen deed, na afloop hebben Petra en ik Ierse fiddlemuziek staan spelen en dat nodigde al die kinderen uit om mee te dansen in een kring, en ’s avonds speelden we met Janine Jansen een flitsend concert, met een spetterend feest tot slot. Ik zal via Petra natuurlijk nog betrokken blijven bij Sinfonietta, en wie weet speel ik nog wel eens cimbalom of geef ik een inleiding, maar de komende tijd ga ik me vooral richten op onze nieuwe stichting Hier is muziek!. Samen met Petra en onze dochter Ida brengen we live muziek naar asielzoekerscentra en verpleeghuizen, naar iedereen die ons normaal gesproken niet kan bereiken.’

Noortje Zanen

Ontvang de nieuwsbrief

Blijf altijd op de hoogte van het laatste nieuws.