De aanvoerders van Amsterdam Sinfonietta spelen twee contrastrijke werken. Brahms’ pianokwartet loopt over van hartstocht en pijn, terwijl Schuberts Forellenkwintet juist opvallend vrolijk en uitbundig is.
Contrastrijker kunnen de twee romantische kamermuziekwerken niet zijn. Het pianokwartet van Brahms loopt over van hartstocht, en pijn van een onbevredigde liefde. De componist wilde het werk dan ook publiceren met een illustratie die verwijst naar Goethes “Het lijden van de jonge Werther” waarin de hoofdpersoon zelfmoord pleegt vanwege zijn liefde voor de vrouw van een vriend. En dan Schuberts Forellenkwintet: veertig minuten tomeloze vreugde, geen wolkje aan de lucht. Het wemelt van prachtige melodieën, het is pure lyrische uitbundigheid. Hier schittert elk instrument, zelfs de contrabas doet mee.